Opowiadanie nr 2 ( część 19 )

Hej xD

Męczę się z tym przepisywaniem na telefonie, ale muszę doprowadzić to wszystko do końca, więc dzięki za dalsze czytanie i komentowanie :]

Część 19-sta.

Hyun Joong:

                    Nie spałem całą noc, ponieważ zadręczałem się tym, że już jutro ją stracę. Do tej pory nawet nie dopuszczałem do siebie myśli o jej wyjeździe, miałem nadzieję, że z czasem też coś do mnie poczuje i zostanie, a teraz co mogę zrobić? Przecież nie będę jej zatrzymywać wbrew jej woli...

                    Ok 7-mej zadzwoniła do mnie Soo Im z informacją, że czeka pod drzwiami. Szczerze zdziwiony poszedłem pośpiesznie jej otworzyć:

- Hej?... Czemu nie użyłaś dzwonka? - spytałem prawie od razu.

- Nie chciałam obudzić Anety. Wolę, by nie wiedziała, że tu jestem. - wyjaśniła pośpiesznie.

- Aaahaa? Wejdź. - otworzyłem szerzej drzwi.

 Gdy tylko znalazła się w środku, złapała mnie za rękaw i pociągnęła w kierunku ogrodu.

- Tu nas chyba nie usłyszy. - wyjaśniła rozglądając się do okoła.

- O co chodzi? - spytałem szczerze zaciekawiony.

- Zatrzymaj ją! - wypaliła.

 Zatkało mnie, a ona chyba pomyślała, że nie załapałem, bo pośpiesznie wytłumaczyła:

- Proszę cię, byś zrobił coś, by nie wyjechała.

- Co mogę zrobić? - spytałem bezsilnie. - Przecież nie mogę jej zmuszać, by została ze mną na siłę...

- Kochasz ją?

- Całym sercem. - odparłem bez namysłu.

- Więc zrób coś! Wiem ile przeszła i wycierpiała, ale wiem też, że z Tobą będzie szczęśliwa, dlatego musisz coś zrobić...

- Tylko co? Doradź mi coś... Jak mogę ją zatrzymać kiedy ona nawet nic do mnie nie czuje? Przecież nie mogę jej zmusić, by była ze mną wbrew sobie... - westchnąłem bezsilnie.

- Jesteś pewien, że nic do Ciebie nie czuje?

- Pytałem ją o to wczoraj.

- I?

- Nie odpowiedziała... Temat się zmienił. - wyjaśniłem.

- Widzisz... Jestem pewna, że to ona go zmieniła.

 Spojrzałem na nią pytająco.

- Zawsze kiedy pytam ją o Ciebie robi to samo, a według mnie to o CZYMŚ świadczy. - wyjaśniła wyraźnie zaznaczając jedno słowo.

 Zamyśliłem się przez chwilę, przypominając sobie wczorajszy wieczór, to jak reagowała na mnie, mój dotyk i jej słowa 'Jeśli to zrobię...' i już sam nie wiedziałem co o tym myśleć. Jeszcze przed chwilą byłem pewien, że nic do mnie nie czuje, ale teraz... Kompletnie się pogubiłem. Podniosłem zamyślony wzrok na Soo Im:

- Naprawdę tak myślisz?

- Tak i wierzę, że nie stracisz jej tak łatwo. - uśmiechnęła się lekko, klepiąc mnie w ramię.

- Muszę coś zrobić. - przyznałem - Tylko co?

- Wymyślisz coś, wierzę w Ciebie. - puściła do mnie oczko. - Tylko niech to będzie skuteczne.

 Po skończonej rozmowie weszliśmy do środka, a w tym samym czasie Aneta wyszła ze swojego pokoju. Zmierzyła nas zaskoczonym wzrokiem:

- Soo Im? Co ty tu robisz?

- Przyszłam się z Tobą pożegnać. - wyjaśniła - Nie będę mogła jechać z Tobą na lotnisko, bo nie dostałam wolnego, dlatego wolałam przyjechać rano.

 Pośpiesznie się oddaliłem, by SI już dłużej się nie tłumaczyła tylko zajęła się pożegnaniem.

                          Dzień minął mi jak z bicza strzelił. Ani się obejrzałem, a już nastał wieczór. O 19-stej stanęła na przeciwko mnie z wyciągniętą ku mnie dłonią.

- Nie zasługuję nawet na prawdziwe pożegnanie? - spytałem smutno.

- Lepiej będzie jeśli pożegnamy się tylko tak. - złapała moją dłoń i ścisnęła ją lekko.

- Nie jedź... - wybąkałem pod nosem, zdławionym głosem.

 W tej chwili wokół rozległ się dzwonek do drzwi.

- To pewnie taksówka. - oznajmiła.

- Zamówiłaś taksówkę? Chciałem Cię odwieźć...

- Nie chciałam Ci robić problemu i... Uznałam, że tak będzie lepiej. - po tych słowach ruszyła do drzwi, lecz wyprzedziłem ją, a kiedy otworzyłem drzwi oznajmiłem od razu:

- Dziękuję za fatygę, ale nie skorzystam. - pośpiesznie wyciągnąłem z portfela 100 won i wcisnąłem je zaskoczonemu taksówkarzowi w rękę - To za kurs, reszty nie trzeba. - rzuciłem, po czym zamknąłem mu drzwi przed nosem, by nie przedłużać już tego cyrku. Odwróciłem się w stronę Anety i oznajmiłem:

- Sam Cię zawiozę.

 Już nic nie powiedziała. Niecałe 15 min później byliśmy już w drodze na lotnisko. Moje serce ściskała nadzieja, że odezwie się i nakarze mi zatrzymać samochód, że powie, że zmieniła zdanie i zostaje, lecz nic takiego się nie działo. Siedziała w milczeniu z wzrokiem wbitym w boczną szybę. Całe moje nadzieje odleciały, wziąłem głęboki wdech i postanowiłem zadziałać. Nie zwracając uwagi na innych zjechałem gwałtownie na pobocze, odpiąłem swój pas i nachyliłem się do niej.

- C... Co robisz? - patrzyła na mnie zaskoczona.

 Wiedziałem, że nie mogę się już wycofać, bez zbędnego tłumaczenia zamknąłem nasze usta w pocałunku. W tej chwili nie obchodziło mnie to czy dostanę za to w twarz czy nie. Musiałem to zrobić. Ku mojemu zaskoczeniu nie opierała się. Jej wargi zaczęły delikatnie chwytać moje, a ja nie myślałem już o niczym. Całowałem ją z całą pasją jaką w sobie miałem. Chciałem pokazać jej przez ten pocałunek całego siebie i wszystkie uczucia, które targały mną od momentu gdy ją poznałem. Dotknęła delikatnie mojego policzka, a drugą dłonią pieściła
mój kark, a wtedy nasze języki połączyły się ze sobą. Moje serce w tej chwili waliło tak szybko i mocno jak jeszcze nigdy, traciłem zmysły. Zawsze takie rzeczy widziałem tylko na filmach oraz w dramach i przydarzały się one kobietom, a nie mężczyznom, ale mimo to nie czułem wstydu z tego powodu. Chcialem, by ten pocałunek trwał wiecznie, lecz niestety musiał się skończyć, gdy tylko zaczęło brakować nam tchu. Przez chwilę oparłem się lekko czołem o jej czoło łapiąc razem z nią oddech. Kiedy już mój oddech wrócił trochę do normy, odsunąłem się od niej kilka centymetrow, by móc spojrzeć jej w oczy.
- Jeśli to zrobisz...? - spytałem z nadzieją, że zrozumie o co mi chodzi.
- Jeśli to zrobię... Nie będę potrafiła wyjechać... - odparła z nieśmiałym uśmiechem.
- Naprawdę?! - mimowolnie wykrzyknęłem - Zostaniesz?!
 Pokręciła że śmiechem głową, musiał ją bawić mój widok.
- Jak mogłabym wyjechać po takim pocałunku? - odparła z uśmiechem, który dodawał jeszcze większego uroku rumieńcom, które koloryzowały jej policzki. Wtedy pocałowałem ją ponownie pokazując tym pocałunkiem jak szczęśliwy jestem w tej chwili.

                      Kiedy tylko zatrzymałem samochód pod domem, wyskoczyłem z niego jak oparzony, by tylko jak najszybciej wziąć ją w ramiona. Nie czekała aż otworzę jej drzwi, wysiadła zanim zdążyłem do nich doskoczyć. Początkowo nie wiedziałem jak zacząć? Jak to zrobić, by nie wyszło zbyt nachalnie? Stała teraz przede mną, a dzieliło nas tylko kilka centymetrów. Nie wiedziała gdzie podziać wzrok, a kiedy mój zaciesz, którego nie mogłem się pozbyć onieśmielił ją jeszcze bardziej spuściła wzrok w ziemię, nieśmiało odgarnęła włosy za ucho. A ja choć wiedziałem, że ją peszę, nie mogłem przestać się szczerzyć. Choć pewnie wyglądałem w tej chwili jak Idiota, to akurat nie było ważne. Nie mogłem dłużej zwlekać, po prostu, bez żadnego ostrzeżenia wziąłem ją w ramiona, mocno tuląc do siebie, a ona odwzajemniła ten uścisk. Czułem się jakbym wygrał los na loterii albo jeszcze lepiej. Tego uczucia nie dało się porównać do niczego. Nieopisana radość i szczęście.

                    Jeszcze tego samego dnia zadzwoniłem do Soo Im, gdy tylko odebrała, nie dałem jej nawet dojść do słowa tylko wypaliłem:
- Zgadnij co!?
- Zatrzymałeś ją!? - zawołała podekscytowana.
- Trafiony!
- Tak się cieszę! Wpadnę do Was jutro to wszystko mi opowiecie.
- Pewnie. Nawet nie wiesz jaki jestem szczęśliwy.
- Wyobrażam sobie. - zaśmiała się.
- No to do jutra. Narka.
- Cześć.
 Kiedy się rozłączyłem usłyszałem za sobą głośne chrzaknięcie, a gdy się odwróciłem za sobą ujrzałem Anetę, która stała z rękoma założonymi na siebie:
- Spiskowaliście przeciwko mnie? - spytała z udawaną powagą.
- Ja... Dzwoniłem tylko po to, by powiedzieć jej, że zostajesz. - wyjaśniłem pokazując ząbki.
- Wyluzuj... Tylko żartowałam. - zaśmiała się, puszczając do mnie oczko, po czym odwróciła się i ruszyła do swojego pokoju, wołając wesoło - Dobranoc!
 Pobiegłem do niej szybko, złapałem za rękę i przyciągnąłem do siebie, co sprawiło, że wpadła w moje ramiona. Uniosła na mnie wzrok.
- Chciałem tylko buziaka na dobranoc - wyjaśniłem przy okazji pokazując ząbki, a gdy nachyliłem się, by ją pocałować, wsunęła między nasze usta swą dłoń, co sprawiło, że to na niej złożyłem pocałunek.
- Wykorzystałeś już limit na dziś. - stwierdziła z szyderczym uśmiechem.
- Limit? - powtórzyłem zaskoczony - To są jakieś limity? - westchnąłem smutno.
- Hmm... - udała zamyślną, po czym oznajmiła z uśmiechem - Ok. Podwyższę Ci go o jeden.
- Dzięki o Pani. - zaśmiałem się, po czym pocałowałem ją namiętnie. Trzymając ją w objęciach czułem jak uginają się pod nią kolana, podtrzymałem ją mocniej. A w moim sercu poziom radości wzrósł jeszcze bardziej, wraz ze świadomością, że nasze pocałunki działają na nią tak jak na mnie. Przerwaliśmy znów kiedy zabrakło nam tchu, a wtedy odwróciła się i ruszyła powoli lekko chwiejnym krokiem w kierunku swojego pokoju. Zaśmiałem się cicho, po czym nie mogąc się powstrzymać, ponownie podszedłem do niej, zaszedłem jej drogę i złożyłem na jej czole, czuły pocałunek:
- Słodkich snów... - wyszeptałem, ustępując jej z drogi.
- Wzajemnie. - odparła ze zdziwionym uśmiechem, po czym zniknęła za drzwiami swego pokoju.
                   Wiedziałem, że moje sny będą słodkie dzięki niej, no chyba, że miałem w ogóle nie zasnąć z wrażenia. Czułem jakby moje serce śpiewało. Nie dość, że została to jeszcze też coś do mnie czuje. Nie mógłbym wymarzyć sobie więcej. Czułem, że ten pocałunek to przełom.

_______________________

Wiem, Wiem... Nudny ten rozdział... :x